شـــعری از پــــرویـــــن اعتــــصامــــ-ـــی
به سر خـــــاک پدر دختـــــرکی صورت و سینه به ناخن می خست
که نه پیوند و نه مــــــادر دارم کــاش روحــــم به پدر می پیــوست
گریه ام بهر پــــدر نیست که او مرد و از رنـــج تـــهیدستی رســت
زان کنم گـــریه که انــدریم بخت دام بـــر هــر طرف انداخت گسست
شصت سال آفـــت این دریا دیـد هیـــچ ماهــیش نیـــفتاد بـــه شست
پــــدرم مـــرد ز بـــی دارویـــــی وندرین کــوی ســه دارو گرهسـت
دل مســکینم از این غم بگداخت کــه طــبیبش بـه بـــالیـــن ننشست
سوی همســــایه پی نـــان رفتــم تــــامــــرا دیــــد درخــــانه ببـست
همــه دیدند که افتــــاده ز پـــــای لیـــک روزی نـــگرفتنـدش دســت
آب دادم به پدرچون نان خواست دیشب از دیــده ی مـن آتش جست
هم قبـــا داشـــت ثریا هم کـــفش دل مـــــن بـــود کـــه ایــام شکست
این همه بــخل چـــرا کـــرد مـــگر مـــن چـــه میـخواستم از گیتی پست
سیــم و زر بود خــدایی گر بود
آه از این آدمـــی دیــو پـــرست